Moin tosamen —
auf einer alten CD von einem Wiehnachtskonzert op Platt der Gruppe Godewind in der Husumer Kongresshalle im Jahr 1987 fand ich das folgenden Vorweihnachtsgedicht, dass ich hier vorstellen möchte. Ich denke, wenn wir uns ein bisschen hineinfühlen, können auch wir Hochdeutschen es vestehen:
Wi schenkt uns nix
von Luise Ortlieb
So kott vör’n Fest, um düsse Tied,
is dat mit Vadder denn so wiet:
He, de so fründlich un so goot,
kreeg woll’n Stich un ward marod
vun all dat Neon-Lücht Getüdel
un vun de Swindsucht in sien Büdel
un seggt to Mudder fünschen Blicks:
“Wi schenkt uns nix!”
Un Mudder, ok all halw verdreiht,
seggt to de Görn, de luurig steiht,
um hier un doar een seuten Happen
as Wiehnachtsvörfreid sick to snappen
“Nu goht man los, speelt mit Marieken
statt hier noh Wiehnacht uttokieken,
as geew’t nix anners op de Welt! –
De Wiehnachtsmann is affbestellt!”
Un to de Groten seggt se frii:
“Wat sall de bleude Schenkeri!
Ji kummt nu ok all in de Joahren
wo’t heet, fix för de Tokunft spoaren.
Dat allens so to Wiehnacht rennt,
dat hewwt wi freuher goar nicht kennt.
Ick sek ji hiermit kloar und fix:
Wi schenkt uns nix!”
Doch düsse Kris – wees man nicht bang –
de duurt bestimmt nich alltolang.
Op eenmol is dat lis den broken,
uns Mudder kromt un backt veel Koken,
köfft bannig in un grient gas lies
as’n Engel ut dat Paradies.
Un Vadder slütt, vun Harten froh,
sien Schriewdisch teinmol op un to.
So güng dat all de Joahrn woll to,
drum kummt de Kris, bliew ick in Roh!
Seggt Vadder ok, wi wullt nix schenken,
kann mi dat nich en beeten kränken,
denn de Erfohrung de wi ler’n,
grod he schenkt doch vun Harten geern.
So grien vergneuglich ick bisiet:
Wie scheun is doch de Wiehnachtstied!
Und damitviel Spaß bei euren Weihnachtsvorbereitungen
Jürgen